- پارسال اين موقع ....در ظاهر روز خوبي بود.
- اگر از اتوبان حقاني در شب با سرعت بالا عبور مي كنيد و در لاين سرعت هم هستيد حتماً‌ مراقب چاله هاش باشيد كه مثل من توش نيافتيد و قالپاق ماشينتون در نياد و احتمالاً كمك فنرش داغون نشه. يعني واقعاً‌هيچ راهي نداره من پول خرابي احتمالي كمك فنر و از پيمانكاري كه داشته اونجا رو درست مي كرده بگيرم؟؟؟
- چرا هيچ كس نمي نويسه؟ كجاييد شماها؟

نظرات

‏پورپدر گفت…
لابد ما هم چغندر هستیم دیگه!جزو هیچ کی ام من؟!؟

خواهر من یک دفعه در پوش جوب اتوبان صدر باز بود و من با سرعت در حدی که عکس ماشین رو بگیرن افتادم توش! بعد دو سال پیش 7 تومن خرجش شد! نگران نباش! :-)
خرداد ۲۲, ۱۳۸۹ ۱۰:۴۲ بعدازظهر
‏Fiddler گفت…
اوكي...كامنت شما موجب بسي دلگرمي شد، با تشكر
خرداد ۲۲, ۱۳۸۹ ۱۱:۴۴ بعدازظهر
‏بللیی گفت…
والا من الان می خوام بنویسم...ولی متاسفانه دچار پیل زدگی و ف.ی.ل کردن و شدن و این جور افعال شدم!
الان اگه حرفام تو گلوم گیر کنه خفه شم بمیرم...کی پاسخ گوه!
من چطوری ***** اینا رو با جهانیان شر کنم!
خرداد ۲۴, ۱۳۸۹ ۱:۵۵ بعدازظهر
‏بللی گفت…
من ماشینو به درخت و بوته و اینا می مالونم!
کمک فنر مهم تره...یا اینکه بغلای ماشینت جوری باشه انگار با گاوآهن شخم خورده؟
کی پاسخ گوه؟!
خرداد ۲۴, ۱۳۸۹ ۱:۵۶ بعدازظهر
‏بللی گفت…
به نظرت اگه ادم اونجاش اون طوری باشه...بر جنبه های دیگه ی زندگیش هم تاثیر منفی میزاره؟ یا مهم نیست؟!

پیوست: اونجاش با اونجاش فرق داره...
این " اونجاش " از اون اونجاهایی که یارو میگه به اونجام رسیده

شایدم این اونجام استعاره از اینجام باشه...به هر حال کی پاسخ گوه؟
خرداد ۲۴, ۱۳۸۹ ۱:۵۹ بعدازظهر
‏بلللی گفت…
بالاخره کی پاسخ گوه؟
خرداد ۲۸, ۱۳۸۹ ۶:۱۷ بعدازظهر
ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

- خب خدا بگم این انگلیسار و چی کار کنه که این روزا آدم از صدای عطسه ی خودشم می ترسه، یعنی دیگه حتی نمی تونی بدون ترس و بدون فکر عطسه کنی و فکر کنم همون موقع که بعد از 40 دقیقه تلفن حرف زدن تو کوچه ی خونه ی مادربزرگ ترسیدم، این سرماخوردگیه شروع شد، یه چند روز مبارزه اما بعدش شروع شد. رسماً شنبه ی گذشته فکر میکردم که یکشنبه صبح و نمیبینم، حدود 5روز تو خونه افتادم اما زنده موندم، به قول دوستم خوکی بود؟؟ فک نکنم!(آخه دکتر نرفتم!). مچ نبود با علائمش اما منو خوب انداخت، خب از عوارض و معایب این خونه نشینی براتون بگم که فهمیدم من یکی تحمل زندان انفرادی و ندارم، یعنی به خاطر هیچ چیزی، هیچ دلیلی، هیچ اعتقادی حاضر به تجربش نیستم. دو اینکه وقتی مریضم غیر قابل تحملم (البته میدونستم، صحه گذاری شد)، کسی نباید باهام حرف بزنه. ایمیل، تکست، کتاب ok اما مکالمه اصلاً، یعنی مشکل اینجاست که نمیدونم وقتی کسی باهام حرف میزنه اون صداش چی داره که اذیتم میکنه، موسیقی خوبه ها اما حرف!!! فکرشم نکن، جوک میخوای تعریف کنی پایما، اما لحن صدا که نرمال میشه یا سوالی میشه نمیکشم، وقتی درد دارم هم همینطورم، برای تحمل درد ...
بیشتر بخوانيد
زندگیم شده بازی دمینو (domino). برنامه هامو منظم می کنم، کارهام مشخصه، اما برنامه، برنامه ی شلوغیه. برنامه ی روزانه ام به دیواره که هر کی هم که رد شد دید من خوابم بیاد برنامه رو نگاه کنه اگه وقتشه بیدارم کنه. کارهای روزانه ام شده مثل بازی دمینو. هر یه دمینو یکی از کارهاست: کلاس، کار، کلاس، کتاب، ورزش، غذا، خونه، فیلم، کار....همینطوری این دومینوهای سفید با خال های سیاه رو می چینم و می رم جلو، تو یه ردیف صاف هم نمی چینم، شکل می دم به چیدمان، یه جورایی از بالا مثل پیچ های جاده چالوسه، می ره جلو، زمان می گذره. در ظاهر همه چیز خوبه اما اون وسط ها خسته هم می شم به نظر من من اندازه ی دمینو ها نباید برابر باشه، همشون نباید یه قد باشند اما این "دمینو ست" رو من درست نکردم از کارخونه که اومده این شکلی بوده؛ همه یه اندازه، همه یه قد. گاهی خسته می شم، یکی از دمینوها رو میندازم، اون کارو انجام نمی دم، وقتی می افته می خوره به بغلی، اونم می افته می خوره به بعدی....می ره تا آخر ردیف، شانس بیارم دمینو اولی نزدیک ته ردیف باشه که تعداد دمینوهای افتاده کم باشه...یه کارو که انجام نمی دم برای جبران...
بیشتر بخوانيد

غم قورت داده شده

 چقدر سخته وقتی آدم ناراحته، غمشو بخوره و منطقی باشه، هر کسی حدی از تحمل رو داره و ظرفیت آدم‌ها اصلا قابل مقایسه نیست، چقدر سخته وقتی از دست عزیزترین‌هات ناراحتی، ناراحتی‌های گذشته رو مطرح نکنی و فقط رو موضوع پیش‌آمده تمرکز کنی و ذهنت و احساسات رو در دست بگیری، خیلی سخته
بیشتر بخوانيد