عاشق ادبیات کلاسیکم، باهاش بزرگ شدم و هر بار فیلم یا کتابی رو می بینم که اشاره ای به ادبیات کلاسیک داره و من می تونم نشانه ها یا اشاره هاش رو ببینم کیفور می شم (اسم صنعت ادبی ش یادم نیست). مثال ها تو ذهنم نیست (بعد از 12 ساعت کار توقعی از من نداشته باشید). اما مثلاً شما فکر کن سریال "دکتر هاوس" که شرلوک هولمزه مدرنه/ معاصره.
دوستی عجیب در زندگی ام هست که نمی دونم نقشش در زندگی م چیست اما هنرمند غریبیست، موسیقی و ادبیات خاص خودشو داره و در خاص ترین گروه زندگی م باهاش آشنا شدم. اخیراً دیدمش، در دیداری عجیب. برام ای-میلی فرستاد از شعرهایی که بعد از دیدارمون نوشته. او دنبال شعر در همه جا هست طبعاً دیدار ما هم برایش شعر ساز بوده اما حسی که من بعد از دیدن ای-میلش داشتم به همان اندازه ی پاراگراف بالا کیفور شده است. اینبار احتیاجی نیست من جایی نشانه ای ببینم اینبار من مدرن شده ی ادبیات و تاریخ کلاسیکم. شدید ماری آنتوانت خونم زده بالا. هنگامی که در اوج دوارن خوبش بود و با جوان های دربار در باغ ها و دریاچه می گشت، انرژی جوانی شان فراگیر بود؛ شادی شان مسری و برای خوشی هایشان پایانی نبود، زیبایی اطرافشان را فرا گرفته بود و همه را شاعر و نقاش کرده بود و چه شعر ها که در وصف عشق ها و معشوق ها نوشته می شد و...حالا ماری آنتوانت نه! دربار چارلز دوم و معشوقه های زیبایش کلاً شما بگو هر درباری که شاهزاده های جوان و سرمست داشت.
نه اینکه این روزها روزهای سرخوشی باشه برام. اصلاً! علی الخصوص امروز که روز وحشتناکی بود، کار شدید و بی حاصل و فرسایشی، اما وقتی ای-میل و شعر ها رو با دقت خوندم همه چیز اطرافم بی صدا شد. بی حرکت. و منو برد به فضای قرن 16/17 میلادی. وسط این روزهای خشن و بی رحم و بی روح سر کار، بوی هنر و لطافت در سرم پیچید و زیبایی هایی که از یادم رفته بود و بهم یادآور شد.
به این صراحت نمی تونم حسم رو به دوستم بگم برای همین خواستم که اینجا در موردش بنویسم و امیدوار باشم که من و همه ی دخترها و زن های اطرافم هر روز حس شاهزاده بودنو تجربه کنیم.
پ.ن. این کم شدن هنر در زندگیم خیلی جدیه! باید یه فکر اساسی بکنم و ببینم چه جوری میشه در این روزهای پرفشار که هیچ کار مفیدی به جز کار نمی کنم پای هنر رو دوباره به زندگیم بکشونم، پیشنهادات سازنده ی شما را پذیراییم :)
نظرات