غم قورت داده شده

دیگه ارادت من نسبت به فیلم "ویولون زن روی بام" با انتخاب همون اسم برای اینجا معلومه دیگه نه؟ کلاً هر چند وقت یه بار می رم می بینمش دوباره، هی خودم و چک می کنم ببینم الان من دختر چندمیه هستم :) رسماً با موسیقیش زندگی می کنم، به نظرم یک فیلم کلاسیک واقعیه و هیچ وقت کهنه نمیشه

حالا من با این علاقه وقتی جایی از این فیلم حرفی میشه حتماً پیگیر می شم، می رم، می خونم، کامنت می ذارم، ذوق می کنم و دوباره آهنگ هاشو گوش می دم، آخرین حرفی که راجع بهش دیدم تو گوگل پلاس بود که

 Runy Key  راجع بهش اینو نوشته بود:

 دختر خواهرم بیگ بنگ تئوری میدید که تو یه قسمت شلدون رو تو نوشابه اش الکل میریزن مست میشه و تو کافه ای که پنی کار میکنه آواز میخونه . آواز مربوط میشه به یه فیلم موزیکال 1971 ( ویلن زن روی بام ) از توی یو تیوب اون قسمت رو براش دانلود میکنم و میبینه .
و من به این فکر میکنم که یکی دو سال مونده به انقلاب وقتی خیلی بچه بودم مرحوم خواهرم منو با دوستاش برد به سینما و این فیلم رو روی پرده سینما دیدم . توی یک سینمای بزرگ با بیشتر از 1350 صندلی  (حدود پونزده سال قبل وقتی برای آخرین بار به اون سینما رفتیم  با دوستان یه شمارش اجمالی از تعداد صندلیها داشتیم ) . واقعیت اینه که هنوزم تجسم خودم رو دارم از ابهت اون فیلم تو سینما  ( بچه بودن من هم علت تحت تاثیر قرار گرفتن بیش از اندازه بوده طبعا ) . وبعد  به این فکر میکنم که اگه انقلاب نمیشد طی این همه سال فقط توی همین یک عرصه چقدر میشد لذت برد از دیدن سینمای روز دنیا روی پرده عریض سینما . ما تو ایران لذت سینما رو با نمایش روی صفحه تلوزیون و مونیتورو توی خونه ؛  قطره ای درک کردیم . این یه نمونه بسیار جزئی از عمری که به فاک رفت . بقیه رو بخای بهش فکر کنی تو ذهن نمیگنجه و هنگ میکنه آدم .
میخاستم از فیلمه بگم نمیدونم چرا اینوری رفت نوتم !
فیلم بزرگیه . از دید من تو موزیکالهای کلاسیک شماره یکه ( حتی بهتر از اشکها و لبخند ها و بانوی زیبای من ) . البته پر واضحه که شدیدا تبلیغاتیه و در راستای مهاجرت یهودیها ساخته شده . ولی بسیار زیبا ست . به لحاظ موسیقیائی هم فوق العاده است . نگاه تبلیغاتیش رو ندید بگیرد و سعی کنید نسخه با کیفیتش رو پیدا کنید و در بزرگترین ابعادی که براتون با توجه به پیشرفتهای سیستمهای صوتی تصویری مهیا شده ببینید .