خب می خواستم بیام یه غر اساسی بزنم در حد بنز، اما الان چون دو دقیقست که بالاخره بعد از یک سال انتظار من ای. دی. اس. ال دارم کلن غرم نمیاد.خیلی مبارکم باشه، واقعن بهش احتیاج داشتم. این قدر خوشحالم که تقریبن فکر نمی کنم به اینکه کامپیوترم هنوز خرابه و ممکنه همین الان ری استارت کنه.
خب دوره ی افسردگی تموم شده البته هنوز آثاری از دوره ی نقاهت قابل پیگیریه. دارم فکر می کنم شاید اصل داستان به خاطر اون تلفن نبود شاید به خاطره اون کتاب بود که ریختم به هم، یا شایدم...یا شایدم چون کلن در حال به هم ریختن بودم هر چیزی معمولی اطرافم می تونست تبدیل بشه به یه دلیل اصلی برای شروع یه دوره ی مزخرف.
یه عالمه حرف دارم برای زدن و اگه یه شب دیگه این داستان ننوشتن ادامه پیدا می کرد حتمن خفه می شدم. قشنگ تا اینجا حرف دارم برای گفتن و خواب و رویا دارم برای تعریف کردن و یه عالمه تحلیل شخصیتی و این حرفا، باید ذهنمو متمرکز کنم و بنویسم.برم یه چرخ اینترنتی بزنم و بیام.دلم برای نگار و موج تنگ شده. خوبین؟ بچه هاتون خوبن؟ بیام زودتر بخونمتون

نظرات

‏Ng.A. گفت…
قربونت برم دوستم... من هم دلم تنگ شده برات! تو توی فیس بوک نیستی؟
برم سرچ کنم راستی! :) :)

دیگه باید زیاد زیاد بنویسی ها....
اردیبهشت ۱۴, ۱۳۸۸ ۱۲:۲۲ قبل‌ازظهر
‏امیرحسین گفت…
ای خدا! نمردیم و یکی تو این دنیای بی در و پیکر دلش برا ما تنگ شد! دستت درد نکنه!
اون جریان کمک هم هست. ایمیل میزنم الان. مرسی خلاصه.
اردیبهشت ۱۴, ۱۳۸۸ ۸:۱۷ قبل‌ازظهر
‏پور پدر گفت…
خب بالاخره یک خبر خوبی از اینجا رسید...
خواهشا حالا که اینترنت هم ردیفه دیگه تند تند هی هی آپ کن
اردیبهشت ۱۴, ۱۳۸۸ ۲:۱۸ بعدازظهر
ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

- خب خدا بگم این انگلیسار و چی کار کنه که این روزا آدم از صدای عطسه ی خودشم می ترسه، یعنی دیگه حتی نمی تونی بدون ترس و بدون فکر عطسه کنی و فکر کنم همون موقع که بعد از 40 دقیقه تلفن حرف زدن تو کوچه ی خونه ی مادربزرگ ترسیدم، این سرماخوردگیه شروع شد، یه چند روز مبارزه اما بعدش شروع شد. رسماً شنبه ی گذشته فکر میکردم که یکشنبه صبح و نمیبینم، حدود 5روز تو خونه افتادم اما زنده موندم، به قول دوستم خوکی بود؟؟ فک نکنم!(آخه دکتر نرفتم!). مچ نبود با علائمش اما منو خوب انداخت، خب از عوارض و معایب این خونه نشینی براتون بگم که فهمیدم من یکی تحمل زندان انفرادی و ندارم، یعنی به خاطر هیچ چیزی، هیچ دلیلی، هیچ اعتقادی حاضر به تجربش نیستم. دو اینکه وقتی مریضم غیر قابل تحملم (البته میدونستم، صحه گذاری شد)، کسی نباید باهام حرف بزنه. ایمیل، تکست، کتاب ok اما مکالمه اصلاً، یعنی مشکل اینجاست که نمیدونم وقتی کسی باهام حرف میزنه اون صداش چی داره که اذیتم میکنه، موسیقی خوبه ها اما حرف!!! فکرشم نکن، جوک میخوای تعریف کنی پایما، اما لحن صدا که نرمال میشه یا سوالی میشه نمیکشم، وقتی درد دارم هم همینطورم، برای تحمل درد ...
بیشتر بخوانيد
زندگیم شده بازی دمینو (domino). برنامه هامو منظم می کنم، کارهام مشخصه، اما برنامه، برنامه ی شلوغیه. برنامه ی روزانه ام به دیواره که هر کی هم که رد شد دید من خوابم بیاد برنامه رو نگاه کنه اگه وقتشه بیدارم کنه. کارهای روزانه ام شده مثل بازی دمینو. هر یه دمینو یکی از کارهاست: کلاس، کار، کلاس، کتاب، ورزش، غذا، خونه، فیلم، کار....همینطوری این دومینوهای سفید با خال های سیاه رو می چینم و می رم جلو، تو یه ردیف صاف هم نمی چینم، شکل می دم به چیدمان، یه جورایی از بالا مثل پیچ های جاده چالوسه، می ره جلو، زمان می گذره. در ظاهر همه چیز خوبه اما اون وسط ها خسته هم می شم به نظر من من اندازه ی دمینو ها نباید برابر باشه، همشون نباید یه قد باشند اما این "دمینو ست" رو من درست نکردم از کارخونه که اومده این شکلی بوده؛ همه یه اندازه، همه یه قد. گاهی خسته می شم، یکی از دمینوها رو میندازم، اون کارو انجام نمی دم، وقتی می افته می خوره به بغلی، اونم می افته می خوره به بعدی....می ره تا آخر ردیف، شانس بیارم دمینو اولی نزدیک ته ردیف باشه که تعداد دمینوهای افتاده کم باشه...یه کارو که انجام نمی دم برای جبران...
بیشتر بخوانيد

غم قورت داده شده

 چقدر سخته وقتی آدم ناراحته، غمشو بخوره و منطقی باشه، هر کسی حدی از تحمل رو داره و ظرفیت آدم‌ها اصلا قابل مقایسه نیست، چقدر سخته وقتی از دست عزیزترین‌هات ناراحتی، ناراحتی‌های گذشته رو مطرح نکنی و فقط رو موضوع پیش‌آمده تمرکز کنی و ذهنت و احساسات رو در دست بگیری، خیلی سخته
بیشتر بخوانيد