سال نو

تموم شد. سال 85 رو می گم.سالی که به قول خیلی ها پاچه گرفت.سالی که توش کارای عجیب غریب زیاد کردم.سالی که تا مرز 3/4 تا سکته ی قلبی و مغزی رفتم و شکر خدا به خیر گذشت.سال خنده ها و گریه ها و چون داستان این اتفاق ها تموم نشده سخت میشه سالو تموم شده فرض کرد.البته طبیعی هم هست. زندگی جریان داره خودتو جرواجر هم بکنی نمی تونی جلوی گذر زمانو بگیری برای همین نوروز برای من یه معنای دیگه ای پپدا کرده برای من شده بازنگری شما رو نمی دونم.شاید دیگه خیلی برام مهم نباشه که در اطرافم همه چیز نو باشه بیشتر این سفر درونی مهمه.البته این چند روز اخیر خودمو رها کردم چون خستم از اوایل اسفند دشارژ شدم. داریم یه سفر کوتاه می ریم امیدوارم همه "فول شارژ" برگردیم.خلاصه خوبی بدی دیدید حلال کنید.برای همه سال فراموش نشدنی و آرزو می کنم امیدوارم همه در تجربه هامون به حقایق جدیدی از زندگی برسیم.دلامونو صاف کنیم و به قول فرانچسکو بدون قضاوت و بدون محدودیت به هم عشق بورزیم


پ.ن.اگه دیگه کامپیوترم خراب نشه و برادر عزیزم مودم و نسوزونه اینجا بازسازی خواهد شد :-) منتظر باشید

نظرات

‏Unknown گفت…
saale no toon! mobarak bashe
bale saale ajibi bood makhsoosan baraye to ba oon karaye ajib gharibet :D ba oon karai ke to mikoni khoda rahm karde ke bishtar az ina sekte rad nakardi lol
dar zemn omidvaram dar saale jadid tasmim begiri ke hameye post ha ro farsi type koni vaella dige nemikhoonameshoon :P take care!
rasti age khasti commento paak koni mesle dafe haye ghabli bedoon ke dige az comment khabari nist :P:P
فروردین ۱۰, ۱۳۸۶ ۸:۲۸ بعدازظهر
‏ناشناس گفت…
هو بیشور...امیرعلی رو میگم! چرا تو وبلاگ من شرکت نکردی؟ خیلی پستی!
یوگی جون بیا و امسال سنت شکنی کن و ما رو مهمون کن..از ننگ این لقب اسکروچ هارپاگون! خلاص شو! نظرت چیه؟ ها ها ها؟؟بعدشم واسه چی کامنت های امیرعلی رو پاک می کنی؟ مگه ناموس نداری خودت؟ امیرعلی ازش خسارت بگیر!
فروردین ۱۱, ۱۳۸۶ ۹:۰۰ بعدازظهر
‏Fiddler گفت…
khob adam gahi oghat dus dare az ghodratesh estefade kone dige :D
ba in ke hamash man daram sur midam vali baz np khabaret mikonam :)
فروردین ۱۲, ۱۳۸۶ ۲:۵۲ قبل‌ازظهر
‏ناشناس گفت…
رو رو برم!!! واقعا که! کی تو ما رو مهمون کردی؟؟؟یه کافه گلاسه به ما بوق سال پیش داده..هنوز به همون بندی!؟؟! واقعا که هارپاگونی! اسکروچ پیش تو باید لنگ بندازه!

بعدشم...امیرعلی واسه چی مسج های منو جواب نمیدی؟ بیشور؟ این همه زنگ زدم مسج دادم! بیشور بیشور بیشور.
فروردین ۱۲, ۱۳۸۶ ۹:۴۹ قبل‌ازظهر
‏Fiddler گفت…
ba inke dalili baraye sur dadan nemibinam,shayad betunam tu barnameye emsalam ye barname barat bezaram sara jun,gofte basham ghol nemidam,naharo sham ham noch,hamun dar hadde ghahve basete ;)
فروردین ۱۲, ۱۳۸۶ ۸:۴۱ بعدازظهر
‏ناشناس گفت…
خیلی پستی! ولی تو اینقدر خسیسی که همون قهوه رو هم بدی ما بخوریم قبوله...
بعدشم..من همش زنگ می زنم به دی جی..جواب نمیده...کجاس؟تو خبر داری؟ نگرانی در کردم..بیشور.
فروردین ۱۳, ۱۳۸۶ ۹:۴۳ قبل‌ازظهر
‏Ng.A. گفت…
delam tang shode bood....
biaa benevis dige!
maa ro montazer gozashti-haa! :)
فروردین ۱۵, ۱۳۸۶ ۱۲:۵۱ بعدازظهر
ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

- خب خدا بگم این انگلیسار و چی کار کنه که این روزا آدم از صدای عطسه ی خودشم می ترسه، یعنی دیگه حتی نمی تونی بدون ترس و بدون فکر عطسه کنی و فکر کنم همون موقع که بعد از 40 دقیقه تلفن حرف زدن تو کوچه ی خونه ی مادربزرگ ترسیدم، این سرماخوردگیه شروع شد، یه چند روز مبارزه اما بعدش شروع شد. رسماً شنبه ی گذشته فکر میکردم که یکشنبه صبح و نمیبینم، حدود 5روز تو خونه افتادم اما زنده موندم، به قول دوستم خوکی بود؟؟ فک نکنم!(آخه دکتر نرفتم!). مچ نبود با علائمش اما منو خوب انداخت، خب از عوارض و معایب این خونه نشینی براتون بگم که فهمیدم من یکی تحمل زندان انفرادی و ندارم، یعنی به خاطر هیچ چیزی، هیچ دلیلی، هیچ اعتقادی حاضر به تجربش نیستم. دو اینکه وقتی مریضم غیر قابل تحملم (البته میدونستم، صحه گذاری شد)، کسی نباید باهام حرف بزنه. ایمیل، تکست، کتاب ok اما مکالمه اصلاً، یعنی مشکل اینجاست که نمیدونم وقتی کسی باهام حرف میزنه اون صداش چی داره که اذیتم میکنه، موسیقی خوبه ها اما حرف!!! فکرشم نکن، جوک میخوای تعریف کنی پایما، اما لحن صدا که نرمال میشه یا سوالی میشه نمیکشم، وقتی درد دارم هم همینطورم، برای تحمل درد ...
بیشتر بخوانيد
زندگیم شده بازی دمینو (domino). برنامه هامو منظم می کنم، کارهام مشخصه، اما برنامه، برنامه ی شلوغیه. برنامه ی روزانه ام به دیواره که هر کی هم که رد شد دید من خوابم بیاد برنامه رو نگاه کنه اگه وقتشه بیدارم کنه. کارهای روزانه ام شده مثل بازی دمینو. هر یه دمینو یکی از کارهاست: کلاس، کار، کلاس، کتاب، ورزش، غذا، خونه، فیلم، کار....همینطوری این دومینوهای سفید با خال های سیاه رو می چینم و می رم جلو، تو یه ردیف صاف هم نمی چینم، شکل می دم به چیدمان، یه جورایی از بالا مثل پیچ های جاده چالوسه، می ره جلو، زمان می گذره. در ظاهر همه چیز خوبه اما اون وسط ها خسته هم می شم به نظر من من اندازه ی دمینو ها نباید برابر باشه، همشون نباید یه قد باشند اما این "دمینو ست" رو من درست نکردم از کارخونه که اومده این شکلی بوده؛ همه یه اندازه، همه یه قد. گاهی خسته می شم، یکی از دمینوها رو میندازم، اون کارو انجام نمی دم، وقتی می افته می خوره به بغلی، اونم می افته می خوره به بعدی....می ره تا آخر ردیف، شانس بیارم دمینو اولی نزدیک ته ردیف باشه که تعداد دمینوهای افتاده کم باشه...یه کارو که انجام نمی دم برای جبران...
بیشتر بخوانيد

غم قورت داده شده

 چقدر سخته وقتی آدم ناراحته، غمشو بخوره و منطقی باشه، هر کسی حدی از تحمل رو داره و ظرفیت آدم‌ها اصلا قابل مقایسه نیست، چقدر سخته وقتی از دست عزیزترین‌هات ناراحتی، ناراحتی‌های گذشته رو مطرح نکنی و فقط رو موضوع پیش‌آمده تمرکز کنی و ذهنت و احساسات رو در دست بگیری، خیلی سخته
بیشتر بخوانيد