غم قورت داده شده

دیروز با یه گروه حرفه ای رفتم کوه.واقعاً عالی بود جای همه خالی :)

قرارا بود از کلکچال بریم توچال و با تله بیاییم پایین که یه آقاهایی که گویا یه مسئولیتی داشتن سرگردنه وایساده بودند و نمی ذاشتن کسی اون مسیر رو بره چون میگفتن اعلام شده خطر ریزش بهمن هست و نباید برید به جاش برید قله ی کلکچال و بزکوهی درونتون  رو اینطوری آروم کنید.

گروه هم قبول کرد و به سمت قله رهسپار شدیم اما من و چند نفردیگه قله کوچیکه رو زدیم و اون بزرگه رونرفتیم چون چیز غریبی بود و برف زیاد داشت و احتمالاً زانوانمون رو به فنا می داد! در نتیجه یه جا نشستیموخوردیم و عکس گرفتیم که یکیش شد این چیزی که این بالا می بینید.

دوری از طبیعت و قاطی شدن زیاد تو زندگی شهری تعادل آدمو بهم می زنه در عین حال طبیعت اونقدر اثرگذار هست که وقتی یه مدت کوتاهی هم بهش سرمیزنی برات معجزه می کنه، نه عکاسی خوب بلد هستم نه دوربین خوبی داشتم اما وقتی به این عکس نگاه می کنم، یاد هوای خوب، سکوت دوست داشتنی و اون منظره ی زیبا می افتم که سمت چپ نوک این کوه تهرانه و سمت راست کوهای البرز، حتی ایستگاه 5 توچال دیده می شد، خلاصه شارژی شدیم در طبیعت مقثل زدنی.

از لذایذ بالا که بگذریم باید بگم که هر کی با من تا یه پارک اومده باشه می دونه که من فوبیای پایین اومدن دارم دیگه چه برسه به کوه و این ارتفاع. در نتیجه دوست گرامی دیروز برای من دوره ی کارآموزی پایین اومدن با تکنیکهای مختلف گذاشت،الان من در حد مبتدی بلدم "شن اسکی"کنم، از لبه های کفشم استفاده کنم وکج کج بیام پایین و از اون مهمتر شوهر دوست عزیز به صورت slow motion خودشو انداخت زمین که به من نشون بده اگه بخورم زمین نمی میرم و میشه بر فوبیا غلبه کرد، هر چند که به هرحال تیم موقع پایین اومدن نابود شد؛ یک به این دلیل که برنامه به هم خورده بود وبه جای تله کابین 5 ساعت شیبو اومدیم پایین دو یه جماعتی با پای من پیاده اومدن در نتیجه طول کشید دیگه و خسته و نابود شدیم.

از دیروز تا حالا لگن به پایین ندارم، نابود شدم اما خوشحالم و امیدوارم بدنم آمادگی پیدا کنه و تو برنامه های این بچه ها شرکت کنم، پا و زانو و این چیزا با یه کم مراقبت درست میشه.