غم قورت داده شده

یه دوره ی جالبی رو دارم می گذرونم که آدم های اطرافم دور و نزدیک با زیبایی و ظرافت از روم رد می شن،  قبول که من حساس هم شده م و قبول که من هم اشتباه کرده م اما این که با هم در توالی های تعریف شده این از روی من رد شدن اتفاق می افتد جای بسی شگفتی/ تشکر/ قدردانی.....و نمی دونم چی چی دارد. نا شکری نمی کنم :)  از اونجا که خودم مرض این رو دارم که ای انسان های زندگی من تو رو جون هر کی دوست دارید فیدبک بدید، حرف بزنید، نذارید تاریکی ها ذهنتونو مشغول کنه باید با هم حرف بزنیمو این چیزا، کلاً استقبال هم می کنم ، اما خب اگه قرار باشه همه با هم تصمیم بگیرن این اتفاق بیافته منم احتمالاً باید یه سر و سامونی به این ماجرا بدم که 1. دوستان لطفاً تو صف بایستید. 2. لطفاً سر فرصت مطرح کنید 3. از اول میشه تعریف کنید؟ که منم یادم بیاد چی بوده؟ 4. متاسفم  که حرف من/ رفتار من این حسو بوجود آورده، چی کار می تونم بکنم برای جبرانش؟؟؟ (یه  مورد داشتیم  میگفت جای جبران نداره!!!! بعد واقعاً به اون وحشتناکی نبود به مولا) 5. نمی دونم دیگه، چیزی به ذهننم نمی رسه الان

کلاً  این روابط انسانی چیز  پیچیده ایست، بالا و پایین زیاد داره، من خودم گاهی از حس های مختلف خودم به آدم های اطرافم و حس های مختلف متفاوت و متغییر آدم های اطرافم به آدم های اطرافشون/ اطرفمون در عجبم و کلاً سر در نمیارم اما فکر می کنم یه  جای کار گیر کردیم، بین یه حس ایرانی/ فرنگی ماجرا...که به حس ایرانیمون بر می خوره به روش فرنگی می خواهیم مطرحش کنیم و بعد تهش یه جوره عجیب شله قلمکار طور معلوم نیست که بخشیدیم؟ گذشتیم؟ فراموش کردیم یا چی؟ اصلاً اینجوری که ما گفتیم  طرف اصلاً عذر خواهی هم کرد فرضاً، بعد با اون حرفهایی که ما بارش کردیم  آیا حاضر خواهد بود که دوستی ادامه پیدا بکنه یا نه....اصلاً گفتیم برای چی؟ دلمون خنک شه؟ حقمونو بگیریم؟ مشکللو حل کنیم؟ از اینجا به بعد و بهتر با هم طی کنیم؟؟ که هر کدوم از دلیل ها به نظرم منطقیست فقط مهمه که طرف علتش برای خودش روشن باشه....خلاصه تجربه ی  عمیق این چند وقته بهم ثابت کرد که در این حوزه بسیار بچه هستم اما مشتاق یادگیری ....من الله توفیق + لبخند ملیح