دو هفته پیش رفتیم کنسرت "در گذر عمر" پری ملکی. این دومین اجراشون بود که دیدم، بنظرم نسبت به اجرای سه سال پیش بهتر بود حالا یا واقعاً کار گروه بهتر شده یا گوش من ضعیف تر! سبک کار هم چنان گروه نوازیه به همراه خواننده ی زن و مرد و استفاده از بافت های آوازی مختلف، هر چند شاید به خاطر تغییر افراد گروه نباید دو تا اجرا رو با هم مقایسه کرد اما به هر حال هسته ی گروه و نگرشش به موسیقی یکسان مونده.
نمی تونم بگم که از برنامه لذت نبردم اما در واقع اتفاق خاصی هم نیفتاد، واقعاً همه چیز معمولی بود، سنتور معمولی، عود معمولی، نی معمولی، کمانچه معمولی، آواز معمولی...نمی دونم شاید سبک کار و قطعات انتخابی اجازه ی اتفاق هیجان انگیزو نمی داده شاید واقعاً نباید انتظار خاصی داشت، اما خب تار گروه قوی بود و هدایت گروه رو به خوبی انجام می داد و واقعاً متشکرم که تک نوازی ها سازها به خصوص کوبه ای ها منطقی بود و دلقک بازی با ساز وجود نداشت.
به هر حال شب به یاد مودنی بود اما نه تنها به مدد پری ملکی و گروهش بلکه به خاطر دوست های عزیزم که منو دعوت کردند و بلیط کنسرت و به عنوان اولین کادوی تولد بهم دادند و شب هیجان انگیزتر جلو رفت وقتی که انسی و همسر جانش رو هم تصادفی اونجا دیدیم و کلی در زمان های فشرده با هم معاشرت کردیم. جاتون خالی.
نظرات
:*