خب چقدر دلم تنگ شده برای اینجا، این دفعه حرف داشتم که بزنم اما نمی اومدم باز، یه کم به خاطر تنبلی یه کم به خاطر نبود امکانات فنی یه کم هم به خاطر دنیای ماشینی و سرگرمی های کاذب و فیسبوک (وقتی بعضی حرف ها رو اوونجا می زنی حس وبلاگ نوشتن میره یه ذره) و این حرفا.
نوروز امسال هم که گذشت (قسمت بشه تعریفش می کنم) بعد از تعطیلات زیر بار فشردگی کار در حال له شدنم، اما تاحالا این قدر له شدنش خوشایند نبود، با اینکه خیلی اتفاق های دوست نداشتنی می افته و بعضی اتفاق های دوست داشتنی ازشون خبری نیست، دارم از این روزهای کاری لذت می برم، نمی دونم چرا وسط این بازار شام من درونی خوشحالم اکثر مواقع، فکر کنم هنوز انرژی عیدو دارم و داغم شاید هفته ی دیگه نظرم عوض شد، اما نه ایشالا هفته ی دیگه نظرم عوض نمیشه چونکه فردا شب داریم میریم کنسرت علیزاده ی عزیز :) شما نمی رید؟.... میام تعریفش می کنم.


نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

27 اسفند! تا ساعت 6 سر کار بودم و منتظر بودم فایل 170 مگیم تو "دراپ باکس" آپلود بشه و من با خیال راحت سال 93 از دفتر بیام بیرون که نشد و من لپ تاپ شرکتو زدم زیر بغلم و اومدم بیرون که سر فرصت گزارشو بفرستم و با خودم گفتم گور بابای گزارش! امشب به دست مدیریت نرسه کسی نمی میره. پس، فردا می فرستم :دی 28 اسفند! لپ تاپ و  زدم به برق، فایلو دوباره آپلود کردم و از خونه زدم بیرون که در48 ساعت باقی مونده به سال نو یه ذره به کارها و خرید ها و ....برسم و به خودم حال و هوای عید بدم. خرید عجله ای با مادر، انجام امور اداری با پدر و قرار یهویی با "ک" و "ه"  از دستاوردهای پنج شنبه بود. 29 اسفند! اتاقم گند بود، یه عالمه خرید داشتم هنوز! برای اعضای خانواده عیدی نخریده بودم، دیگه داشتم استرس می گرفتم، یه دوست  دیگه هم خرید هفت سین داشت که وسط بارون موفق شدیم کارهای اون و اکثرکارهای منو انجام بدیم. عصربرگشتم خونه و مشغول  تمیزکاری شدم. آخ که چقدر خونه تکونی دوست دارم! امسال از بس در عجله بودم که نشد به موسیقی گوش بدمو کار کنم اما در عوض فکرکردم، تخیل کردم، مرور کردم، آر
بیشتر بخوانيد

غم قورت داده شده

 چقدر سخته وقتی آدم ناراحته، غمشو بخوره و منطقی باشه، هر کسی حدی از تحمل رو داره و ظرفیت آدم‌ها اصلا قابل مقایسه نیست، چقدر سخته وقتی از دست عزیزترین‌هات ناراحتی، ناراحتی‌های گذشته رو مطرح نکنی و فقط رو موضوع پیش‌آمده تمرکز کنی و ذهنت و احساسات رو در دست بگیری، خیلی سخته
بیشتر بخوانيد
حجم تغییرات تو تهران خیلی زیاد شده، در حدی که یه مدت کوتاه به یه محل سر نمی زنی بعدش یه عالمه تغییر توش می بینی و هی باید به خودت بگی جای فلان مغازه چی بود؟ این ساختمونه نماش چه رنگی بود؟ صاحب سبزی فروشیه چرا عوض شد؟؟ و قس علی هذا..... گاهی خسته می شم از این همه تغییر، اونم بدون اینکه با من هماهنگ کنن و یا خبر بدن، شاید با کسی کاری داشتم، شاید دلم می خواست عکسی بگیرم....یادم باشه این سری که شهردار شدم بگم اعلام کنن اول دو تا دو هفته هیچ کس به هیچ چیز دست نزنه، یه کم که آروم شد همه چیز بعد بگم ادامه بدن هر غلطی که دارن انجام می دن رو پ.ن. خیلی بده بری و نتونی خونه ی مادربزرگتو پیدا کنی ....
بیشتر بخوانيد