غم قورت داده شده

زندگیم شده بازی دمینو (domino). برنامه هامو منظم می کنم، کارهام مشخصه، اما برنامه، برنامه ی شلوغیه.
برنامه ی روزانه ام به دیواره که هر کی هم که رد شد دید من خوابم بیاد برنامه رو نگاه کنه اگه وقتشه بیدارم کنه. کارهای روزانه ام شده مثل بازی دمینو. هر یه دمینو یکی از کارهاست: کلاس، کار، کلاس، کتاب، ورزش، غذا، خونه، فیلم، کار....همینطوری این دومینوهای سفید با خال های سیاه رو می چینم و می رم جلو، تو یه ردیف صاف هم نمی چینم، شکل می دم به چیدمان، یه جورایی از بالا مثل پیچ های جاده چالوسه، می ره جلو، زمان می گذره.
در ظاهر همه چیز خوبه اما اون وسط ها خسته هم می شم به نظر من من اندازه ی دمینو ها نباید برابر باشه، همشون نباید یه قد باشند اما این "دمینو ست" رو من درست نکردم از کارخونه که اومده این شکلی بوده؛ همه یه اندازه، همه یه قد.
گاهی خسته می شم، یکی از دمینوها رو میندازم، اون کارو انجام نمی دم، وقتی می افته می خوره به بغلی، اونم می افته می خوره به بعدی....می ره تا آخر ردیف، شانس بیارم دمینو اولی نزدیک ته ردیف باشه که تعداد دمینوهای افتاده کم باشه...یه کارو که انجام نمی دم برای جبرانش تا آخر ردیف برنامم به هم میریزه و همش باید در حال دویدن باشم برای کارهای تا آخر ردیف.
گاهی اوقات اما بد شانسی میارم، داستان به ته ردیف ختم نمیشه، گاهی وقتی یه دمینو می افته همینطوری می ره تا ته، سرعت تخریبش از دویدن من بیشتره، گاهی حتی نمی تونم ببینم آخرین دمینو کدومه، گاهی همین دمینوهای یه اندازه که هی می خورن به بغلی و اونو میندازند می شن یه domino effect لعنتی و فاجعه می شن تو زندگی من. عاقلانه اش اینه که هیچ دمینویی رو نندازم یا فاصله ی دمینوها رو از اندازه ی قدشون بیشتر بذارم و حال دمینوها رو بگیرم، شاید عاقلانه باشه اما الان نمی تونم...فقط می دونم گاهی خسته می شم و دلم می خواد یه دمینو رو بندازم، یه کاری رو انجام ندم...... مثل امروز :)