غم قورت داده شده

از این ای میل فورواردی ها گرفتید که مثلاً داره مشخصات جامعه ی پیشرفته و انسان در قرن بیست و یکم رو میگه دیگه؟؟ وابسته شدن آدم ها به اینترنت و ای میل و ای بوک و فیس بوک و ارتباط های مجازی و امثالهم بسیار تاکید شده تو این جور اخبار و ای میل ها، حالا برای ثبت در تاریخ می خوام چند تا مورد هم من بهش اضافه کنم.
خب آنلاین شدن موقع بد خوابی و نصفه شب بیدار شدن و صبح زود قبل از خوردن صبحانه که چیز جدیدی نیست تقریباً همه ی دوست های منم مثل خودم بهش گرفتارند، اما یه بیماری جدیدی که من گرفتم اینه که مر تب بودن میل باکسم و خالی بودن گوگل ریدرم از مرتب بودن اتاقم برام مهم تر شده. خاک رو میزم و کاغذ های ولو دیگه اون قدر اذیت نمی کنه که فولدر های نامرتب لپپ تاپم....شب ها با لپ تاپ می خوابم و موبایل و کتاب. تختم دیگه تقریباً جایی نداره...یه مورد آخر هم اینه که تو خونه وقتی تو اتاق هستم و بقیه تو هال به جای اینکه صداشون کنم از موبایلم شماره ی برادر و می گیرم! دیشب هم نصفه شب شماره ی خونه رو گرفتم که به مادر که تو آشپزخونه بود یادآوری کنم منو صبح بیدار کنن کلاس دارم، که البته اثر نکرد و من خواب موندم و یه ربع دیر رسیدم. فکر کنم اینطوری جلو بره من باید برم rehab بستری بشم یا اینکه برم یه ده و روستایی زندگی کنم بدون امکانات و خودم کشاورزی کنم و یاد بگیرم رو پای خودم بایستمو از این وابستگی منفی نجات پیدا کنم، خواهش می کنم شماها هم یه کم تکنولوژی زده باشید ( با چاشنی تنبلی) تا من فکر نکنم خیلی تنهام ...پیلیز :)
در مورد پست قبلی جا داره از تمام دوستانی که به طور مستقیم و غیر مستقیم نگران حال من بودند تشکر کنم، من خوبم، با اون دوستم هم خوبم، هر چند احتمالاً یه دور دیگه باید بشینیم با هم حرف بزنیم اما هر چی فکر می کنم به نظرم تقصیری نداشته، فقط از دوستان عزیز می خوام اگه در لحظه با من مشکلی دارند به خودم بگن هر چند فکر کنن که من پذیرا نیستم، ممنون...جالبی داستان اینه که من بیشتر هدفم از نوشتن پست قبلی نشون دادن اهمیت اون قسمت آرزو ها بود که مثل اینکه خیلی خوب ننوشتم اون قسمتو و ذهن همه رفته سمت قسمت ناراحتی من. به هر حال منم باید یاد بگیرم بزرگ شم ظرفیتمو ببرم بالا، یاد بگیرم کسی رو حتی غیر مستقیم اذیت نکنم که خودم هم اینطوری اذیت نشم.