خب خوشحال نیستم این روزا و مخصوصن الان و تو این لحظه. نمی دونم چی بهش می گی؟ happy?content?satisfied may be? نیستم. هیچ کدومش.
تقصیره خودمم هست. سر همون داستانی که می دونی اشتباهه اما می ری دنبالش. سر همون که خودت و به درو دیوار بزنی که یه جور دیگه هم بشه خوشحال بشی شایدم بشی اما حس آخر روز اومدن خونه و دیدن این که نه همون روش اصلی/ قدیمیست که واقعی خوشحالت می کنه.
f**********k به این وضعیت مزخرف که هیچی سر جاش نیست و تو افتادی تو trap های همیشگی. بایدها و نبایدها. خط های موازی ازلی/ابدی. داستان همیشگی وجدان و روح سرکش. کی قراره این وضعیت مزخرف تموم شه؟ این سری واقعن مطمئن نیستم. حتی مطمئن نیستم خودم چقدر باید نقش داشته باشم.
هیچی خوشحالم نمی کنه. نه موسیقی نه کتاب نه.... . صدای خندم شنیده می شه هنوز. به حرف ها می خندم. اما نه چون خوشحالم و می تونم بخندم. چون خوشحال نیستم و می خندم شاید خوشحال بشم.
و از همه بدتر اون حسه تنهایی مزخرفه. در اوج شلوغی. در بین جمعیت. در مقابل دوستان. در مقابل وجدان و روح سرکش. در مقابل وجدان نما های تجسم یافته.
و بدتر از اون حسه بازندگیه. وقتی تو نمی خواستی بازی کنی و می خواستی فراموش کنی. وقتی نمی خواستی بجنگی. وقتی می خواستی فقط عبور کنی بدون اینکه دیده بشی و بعد دیدی رو stage هستی و باید بازی کنی و در هر صورت بازنده شدی. هیچ کس به قانون تو نبود و همه تو رو به قانونه خودشون می خواستن.
و بدتر از اون حس عدم امنیته. وقتی شاید سررسیدت هم امین نباشد. وبلاگت هم امین نباشد. خوابت هم امن نباشد. F***************k به این وضعیت.
پ.ن. برای خودم نوشتم ( قابل توجه امیر ) مخاطب خاصش خودمم در این لحظه و احتمالن تا آخر هفته. بسیار دوست دارم حس این پست زود expire شود.
تقصیره خودمم هست. سر همون داستانی که می دونی اشتباهه اما می ری دنبالش. سر همون که خودت و به درو دیوار بزنی که یه جور دیگه هم بشه خوشحال بشی شایدم بشی اما حس آخر روز اومدن خونه و دیدن این که نه همون روش اصلی/ قدیمیست که واقعی خوشحالت می کنه.
f**********k به این وضعیت مزخرف که هیچی سر جاش نیست و تو افتادی تو trap های همیشگی. بایدها و نبایدها. خط های موازی ازلی/ابدی. داستان همیشگی وجدان و روح سرکش. کی قراره این وضعیت مزخرف تموم شه؟ این سری واقعن مطمئن نیستم. حتی مطمئن نیستم خودم چقدر باید نقش داشته باشم.
هیچی خوشحالم نمی کنه. نه موسیقی نه کتاب نه.... . صدای خندم شنیده می شه هنوز. به حرف ها می خندم. اما نه چون خوشحالم و می تونم بخندم. چون خوشحال نیستم و می خندم شاید خوشحال بشم.
و از همه بدتر اون حسه تنهایی مزخرفه. در اوج شلوغی. در بین جمعیت. در مقابل دوستان. در مقابل وجدان و روح سرکش. در مقابل وجدان نما های تجسم یافته.
و بدتر از اون حسه بازندگیه. وقتی تو نمی خواستی بازی کنی و می خواستی فراموش کنی. وقتی نمی خواستی بجنگی. وقتی می خواستی فقط عبور کنی بدون اینکه دیده بشی و بعد دیدی رو stage هستی و باید بازی کنی و در هر صورت بازنده شدی. هیچ کس به قانون تو نبود و همه تو رو به قانونه خودشون می خواستن.
و بدتر از اون حس عدم امنیته. وقتی شاید سررسیدت هم امین نباشد. وبلاگت هم امین نباشد. خوابت هم امن نباشد. F***************k به این وضعیت.
پ.ن. برای خودم نوشتم ( قابل توجه امیر ) مخاطب خاصش خودمم در این لحظه و احتمالن تا آخر هفته. بسیار دوست دارم حس این پست زود expire شود.
نظرات
حرفی نیست. کاش بگذرن این روزها فقط. کاش روزهای خوبی که در راهن، زودتر برسن
ولی بی شوخی: اگر من درست فکر کنم در مورد حست،که اینجا نمی تونم دقیق بهت بگم، باید بگم فقط تو این حس رو نداری و شاید گریبانگیر خیلی از ادما الان باشه، یه سری ملت که الکی به صورت پیش فرض! زندگی میکنیم...ولی در درون می دونیم اینطوی نیستیم..و چون همیشه درون قوی تره و مخرب تر( چون از درون تورو می خوره!) خودمون روحمون خسته میشه.
به قول
Cranberries
:
understand what Ive become
it wasnt my desrire(or design!I prefer desrie!!)And people everywhere think
Something better than I am
من همیشه این جور وقتا یاد این میفتم!
حالا ایف ان لاین دیدمت و اینا، بهت میگم من چی فکر می کنم! ببینم اصلا درست حالیم شده یا نه!
ولی بی شوخی تر! بیا شوهرتو عوض کن!!!