بیست و شش. به همین سادگی. عجیب و باورنکردنی. حقیقتی شیرین. دنیای کوچک من در 20تیر هر سال شادی و دلهره ی غریبی را در کنار هم تجربه می کند. با من تجربه می کنید؟

نظرات

‏امیر گفت…
یعنی الان شما هپی برث دی شدی؟!آیا؟! اگه اینطوره که من این روز فرخنده رو به شما، خانواده محترم، دختر خاله انسی!!، و بقیه فامیل و دوستان و آشنایان تبریک عرض نموده از خداوند منان 260 سالگی جنابعالی رو خواستارم!
تیر ۲۱, ۱۳۸۸ ۸:۰۵ قبل‌ازظهر
‏پور پدر گفت…
چرا تجربه نمیکنیـــــــــــم ؟؟

--------
فکر کنم تولدت مبارک و اینا!
تیر ۲۱, ۱۳۸۸ ۹:۲۶ قبل‌ازظهر
‏Ng.A. گفت…
بند و بساط تولد و اینا برپاست یعنی؟! ببخشید در چنین روزهایی متولد شدی... امیدوارم سال دیگه روز تولدت بهتر باشه! یه جشن بزرگ بگیری و ما رو هم دعوت کنی :)
تولدت مبارک خیلی زیاد :) :) :)
تیر ۲۱, ۱۳۸۸ ۵:۰۳ بعدازظهر
‏زن شین! گفت…
سلام دوستم!!بعد از کلی دور وقتی! از هم بالاخره منم اومدم اینجا!
دیشب که بهت گفتم درددل های خودمو و افکارمو! هنوز کامل کامل با خودم به ارامش نرسیدم..ولی دارم تلاشمو می کنم!
راستی از شوهرت در بلاگم نام بردم! خودتو نمی دونستم چی بنویسم!اسم و اصل و نسب!؟؟
فعلا گمنام گذاشتمت!
تیر ۲۷, ۱۳۸۸ ۱۰:۵۴ قبل‌ازظهر
‏زن شین گفت…
honey you spelled SHANE`s name wrong,you wrote SHINE??I think you misunderstood the "SHANE" I write in Persian
so I corrected for you,sorry!
bythe way,How is Lars?
I dont know his name`s spell,so correct me if its wronge!
just a thought!!!
may be,may be,you pretended not to know my husband`s name?to show me that you dont have feelings for him?huh?
which one! choose wisely!
تیر ۲۸, ۱۳۸۸ ۱۱:۴۲ بعدازظهر
ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

- خب خدا بگم این انگلیسار و چی کار کنه که این روزا آدم از صدای عطسه ی خودشم می ترسه، یعنی دیگه حتی نمی تونی بدون ترس و بدون فکر عطسه کنی و فکر کنم همون موقع که بعد از 40 دقیقه تلفن حرف زدن تو کوچه ی خونه ی مادربزرگ ترسیدم، این سرماخوردگیه شروع شد، یه چند روز مبارزه اما بعدش شروع شد. رسماً شنبه ی گذشته فکر میکردم که یکشنبه صبح و نمیبینم، حدود 5روز تو خونه افتادم اما زنده موندم، به قول دوستم خوکی بود؟؟ فک نکنم!(آخه دکتر نرفتم!). مچ نبود با علائمش اما منو خوب انداخت، خب از عوارض و معایب این خونه نشینی براتون بگم که فهمیدم من یکی تحمل زندان انفرادی و ندارم، یعنی به خاطر هیچ چیزی، هیچ دلیلی، هیچ اعتقادی حاضر به تجربش نیستم. دو اینکه وقتی مریضم غیر قابل تحملم (البته میدونستم، صحه گذاری شد)، کسی نباید باهام حرف بزنه. ایمیل، تکست، کتاب ok اما مکالمه اصلاً، یعنی مشکل اینجاست که نمیدونم وقتی کسی باهام حرف میزنه اون صداش چی داره که اذیتم میکنه، موسیقی خوبه ها اما حرف!!! فکرشم نکن، جوک میخوای تعریف کنی پایما، اما لحن صدا که نرمال میشه یا سوالی میشه نمیکشم، وقتی درد دارم هم همینطورم، برای تحمل درد ...
بیشتر بخوانيد
این یک پست خشن است، آقایونی که ناراحت می شن نخونن، در ضمن حق مخالفت در این وبلاگ هم ندارید، وبلاگ خودمه دلم می خواد این دفعه مستبد و غیر منطقی باشم D: از دست شما آقایون عصبانیم به شدت، از دست خودخواهی تون موقع رانندگی، تو صف بنزین، یا کلاً تو هر صف دیگه وقتی پشت سر خانم ها هستید. از دست بی ادبی تون. عصبانیم از دستتون که دوبار در دو هفته ی گذشته تو صف پمپ بنزین روزمو خراب کردید و اعصابمو بهم ریختید اونم وقتی که دو نفر دیگه حداقل جلوتر از شما بودند و من داشتم از نوبت خودم استفاده می کردم و اصلاً هم طولش نمی دادم و منتظر اون آقای پمپ بنزینی بودم که کارت و بهم بده چون خودم کارت نداشتم. بعد هم مگه شماها مسئول پمپ بنزینید؟ یارو اونجا وایساده دیگه اگه ببینه من طولش می دم خودش یه چیزه میگه دیگه، خیلی ناراحتید برید برای خودتون پمپ بنزین بزنید خانم ها رو توش راه ندید. از دستتون عصبانیم که عصبانیتتون میارید با خودتون پشت فرمون و بی اعصاب میشید با غریبه ها مخصوصاً خانم ها، هیچ توجیهی رو هم قبول ندارم منم مثل شماها تو صف می مونم منم مشکلات کاری دارم منم قرض دارم منم طلبکارم و نمی دونم پولمو کی م...
بیشتر بخوانيد
زندگیم شده بازی دمینو (domino). برنامه هامو منظم می کنم، کارهام مشخصه، اما برنامه، برنامه ی شلوغیه. برنامه ی روزانه ام به دیواره که هر کی هم که رد شد دید من خوابم بیاد برنامه رو نگاه کنه اگه وقتشه بیدارم کنه. کارهای روزانه ام شده مثل بازی دمینو. هر یه دمینو یکی از کارهاست: کلاس، کار، کلاس، کتاب، ورزش، غذا، خونه، فیلم، کار....همینطوری این دومینوهای سفید با خال های سیاه رو می چینم و می رم جلو، تو یه ردیف صاف هم نمی چینم، شکل می دم به چیدمان، یه جورایی از بالا مثل پیچ های جاده چالوسه، می ره جلو، زمان می گذره. در ظاهر همه چیز خوبه اما اون وسط ها خسته هم می شم به نظر من من اندازه ی دمینو ها نباید برابر باشه، همشون نباید یه قد باشند اما این "دمینو ست" رو من درست نکردم از کارخونه که اومده این شکلی بوده؛ همه یه اندازه، همه یه قد. گاهی خسته می شم، یکی از دمینوها رو میندازم، اون کارو انجام نمی دم، وقتی می افته می خوره به بغلی، اونم می افته می خوره به بعدی....می ره تا آخر ردیف، شانس بیارم دمینو اولی نزدیک ته ردیف باشه که تعداد دمینوهای افتاده کم باشه...یه کارو که انجام نمی دم برای جبران...
بیشتر بخوانيد