داریم سعی می کنیم به زندگی برگردیم اما نمیشه...یه چیزی این وسط شکسته/ از بین رفته....همون آدم هایی که تو گوششون بوق می زدی و می گفتی موسوی، دیگه حوصله ی یه سوت رو هم ندارند چه برسه به بوق....همه اعصابا داغون....همه ی تن ها کوفته....همه ی نگاه ها نا امید......

جلسه های سخت...مشکلات مالی....سوء تفاهم ها حاشیه های این روزهای کاره....نمی دونم رییس مستقیم و کاردینال بعد از اون جلسه ی کذایی که تا 10 شب موندیم ( چهارشنبه ی پیش ) چه فکری راجع به من می کنن...این روزا این سوال شده بختک زندگی من...می رم تو خیابون ماشین کناری چی راجع به من فکر می کنه؟...بعد از هر جلسه راجع به من چی فکر می کنن؟...اعتماد به نفس منفی ده....خستم و آزرده و نگران اما یه چیزی هنوز مونده برام که داره رو به جلو هولم میده...

در تلاش برای بازگشت به زندگی با یه دوست خوب رفتیم خرید و هنوزم میریم خرید...اما مثل اینکه سلیقه ی ما این چند وقته خیلی عوض شده...به سختی و پس از متر کردن گاندی و میرداماد و محسنی و فرشته و جردن و به قیمت گرمازدگی این روزای من تونستم یه جفت کفش و یه تاپ معمولی بخرم....

در تلاش برای بازگشت به زندگی به دوستام زنگ زدم با دوتاشون کافی شاپ قرار گذاشتم با یکیشون که دارم می رم خرید، دارم برنامه می ریزم تا دو هفته دیگه چند تای دیگه رو هم ببینم...سخت ترین قسمت شروع کردن مکالمه بعد از این همه مدته ...بعد از این ماجراها شروع واقعن سخته...انگار هزار سال گذشته...هیچ کدوممون آدم های قبل از انتخابات نیستیم و جالب اینه که هر کسی جدا از اون یکی در اتفاقات این روزا شریک بوده...خیلی سخته این اول صحبت و رد کردن و کنار زدن لایه ی سنگین این اتفاقات...اما می دونم اگه این روزا تحمل نکنم آغاز این رابطه هارو معلوم نیست کی دوباره بتونم شروع کنم...همه عوض شدیم بهتره تا نفهمیدیم که چقدر عوض شدیم و چقدر شکستیم همدیگرو پیدا کنیم...

در تلاش برای بازگشت به زندگی به دعوت های مهمونی و شام و ناهار پاسخ مثبت میدم تا شاید فرجی بشه و کلن یادم بره سه هفته ی گذشته چی بوده و چی شده...حالا این دعوت چه تلفن شیرین پسر شش ساله ی همسایه باشه یا تولد دخی خاله ی عزیز و شرکت در دوره همی خانوادگی در حال مرگ از خستگی...

در تلاش برای بازگشت به زندگی خودمو طول روز کلی خسته می کنم اما این خواب لامصب دیگه آرامش نمیده...یادم نمیاد آخرین باری که خوب و راحت خوابیدم کی بوده...نگرانم...نگران پدر مادرم...نگران پدر مادرا...نگران نسلی که یه جنگ و انقلاب و کودتا دیدن و خودشون و فراموش کردن و نگران جوونهاشونن که خونه هاشون رو آب باید ساخته بشه...

نظرات

‏پورپدر گفت…
خدایی یه کمکی هم به ما بده !!!

من هیچ ایده ای برای عادی شدن ندارم
تیر ۱۰, ۱۳۸۸ ۱۱:۰۶ بعدازظهر
‏Ng.A. گفت…
آره... من هم اگر نوک مداد نبود نمی دونم چی می شدم. یه چیزی این وسط شکسته، بدجوری هم شکسته، یه چیزی که خیلی هم مهم و اساسی بوده...
خیلی سخته این تلاش برای برگشتن به «عادی» بودن
:|
تیر ۱۱, ۱۳۸۸ ۱:۲۸ قبل‌ازظهر
‏امیر گفت…
من البته با یه سوتی یه کم کوچیک! به زندگی عادی برگشتم!! البته میخواستم صد سال سیاه اینطوری برنگردم! الان هم جسمم داغونه هم روحم هم اعصابم هم تمرکزم هم اعتماد به نفسم!
تیر ۱۱, ۱۳۸۸ ۸:۱۲ قبل‌ازظهر
ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

27 اسفند! تا ساعت 6 سر کار بودم و منتظر بودم فایل 170 مگیم تو "دراپ باکس" آپلود بشه و من با خیال راحت سال 93 از دفتر بیام بیرون که نشد و من لپ تاپ شرکتو زدم زیر بغلم و اومدم بیرون که سر فرصت گزارشو بفرستم و با خودم گفتم گور بابای گزارش! امشب به دست مدیریت نرسه کسی نمی میره. پس، فردا می فرستم :دی 28 اسفند! لپ تاپ و  زدم به برق، فایلو دوباره آپلود کردم و از خونه زدم بیرون که در48 ساعت باقی مونده به سال نو یه ذره به کارها و خرید ها و ....برسم و به خودم حال و هوای عید بدم. خرید عجله ای با مادر، انجام امور اداری با پدر و قرار یهویی با "ک" و "ه"  از دستاوردهای پنج شنبه بود. 29 اسفند! اتاقم گند بود، یه عالمه خرید داشتم هنوز! برای اعضای خانواده عیدی نخریده بودم، دیگه داشتم استرس می گرفتم، یه دوست  دیگه هم خرید هفت سین داشت که وسط بارون موفق شدیم کارهای اون و اکثرکارهای منو انجام بدیم. عصربرگشتم خونه و مشغول  تمیزکاری شدم. آخ که چقدر خونه تکونی دوست دارم! امسال از بس در عجله بودم که نشد به موسیقی گوش بدمو کار کنم اما در عوض فکرکردم، تخیل کردم، مرور کردم، آر
بیشتر بخوانيد

غم قورت داده شده

 چقدر سخته وقتی آدم ناراحته، غمشو بخوره و منطقی باشه، هر کسی حدی از تحمل رو داره و ظرفیت آدم‌ها اصلا قابل مقایسه نیست، چقدر سخته وقتی از دست عزیزترین‌هات ناراحتی، ناراحتی‌های گذشته رو مطرح نکنی و فقط رو موضوع پیش‌آمده تمرکز کنی و ذهنت و احساسات رو در دست بگیری، خیلی سخته
بیشتر بخوانيد

Adrenaline Addiction

متوجه ی بیماری م شدم احتمالاً تشخیصم صد در صد درست نیست اما به نظرم علتی که من کارهامو می ذارم دقیقه ی 95 فاینال می کنم و از این همه فشار کاری و تسک باز خوشم میاد احتمالا اعتیاد بیش از اندازه م به آدرنالینه....می تونه علت های دیگه ای هم داشته باشه اما بعد از 36 سال تازه چند هفته ست که اینو فهمیدم. یه کم راجع بهش خوندم دیدم اولین قدم اینه که مثل هر نوع اعتیادی دیگه قبول کنی که معتادی- بعد بخواهی که بذاری کنار و آخر سر هم اینکه اونجاهایی که این اعتیاد مضر هست رو شناسایی کنی و سعی کنی درمان کنی و گر نه با این سن و سال نمیشه کل عادت ها رو عوض کرد. خلاصه اینکه فیدلر هستم، یک معتاد 
بیشتر بخوانيد