Adrenaline Addiction

خوب مثل اینکه وقت نمیشه من مثل آدم مطلب هامو مرتب کنم، پس همینطوری تند تند بگم که "وقتی همه خوابیم" و دیدم و دوست داشتم، خیلی وقت بود فیلم ایرانی خوب ندیده بودم، البته این روزا هنوز و اصلن نمیشه به قضاوت های هنری من اعتماد کرد ولی فیلم واقعن بهم چسبید. به نظرم داستان خیلی عمیق تر از پشت صحنه ی فیلم سازی بود، قشنگ تونست منو بترسونه که آیا من خوابم نسبت به اتفاقاتی که اطرافم میافته یا هنوز قدرت تحلیل و تشخیص درست از اشتباه و دارم!!!؟؟؟ مسلمن از کسی مثل بیضایی میشد انتظار بیشتری داشت اما من کاملن مخالف این داستان هستم که از یه هنرمند این قدر توقع داشت، به نظرم ایده ی فیلم خوب بود و به اندازه ی کافی عمیق بود که بشه هنوز تکونت بده، از این موضوع های خوبی بود که هیچ وقت کلیشه نمیشن، هر کس تو هر لحظه از زندگیش می تونه این براش تازه باشه که خودشو بسنجه که کجا ایستاده؟؟ یا اونجایی که ایستاده چقدر درسته؟؟ و یا اینکه کنار دستی هاش یا بالادستی هاش که باهاش ایستادن دارن مجبور به چه کارهاییش می کنن؟؟؟ آیا مغلوب قدرت جمع میشی یا می تونی بایستی بدونه اینکه حقی ضایع شده باشه، حتی از خودت؟؟؟ چقدر تو جامعه ای داری حرکت می کنی که داره راه درست می ره؟؟ تو چقدر داری به حرکت درست جامعه کمک می کنی؟؟؟ و... خیلی پراکنده و بی ربط گفتم نه؟؟؟ خوب این فیلم این چیزا و حس هایی شبیه به این چیزا رو در من زنده کرد پس بهم چسبید.
پ.ن. من این پست و تند تند دیشب نوشتم تا اومدم بفرستمش کامپیوترم شروع کرد به ری استارت شدن. یکی بیاد منو نجات بده پیلیز. این پست و فعلن داشته باشید تا کامپیتره دوباره قاط نزده...