خوب روز آخر تعطیلات هم با دوستام بودم. این دفعه جاتون خالی رفتیم صبحانه، باغ موزه دکتر حسابی. از ایده ی صبحانه رفتن خیلی داره خوشم میاد. امیدوارم صبحانه خوریهایی نزدیک به محل کار پیدا کنم که بتونم ادامه بدم، بعدش رفتیم "سوپر استار"!!! یعنی رسمن این فیلم مزخرف بود. واقعن نکنه مشکل از منه؟؟؟ من نمی دونم این داورهای جشنواره چی فکر کردن امسال؟؟؟ هیچ چیز جدیدی تو این فیلم نبود و تقریبن اون قسمت هایی که "رها" و شهاب حسینی با هم دیالوگ داشتن و شهاب تحت تاثیر حرف هاش قرار می گرفت قیافه ی من اینطوری بود( معلومه چه طوری دیگه؟؟)!!! تا حالا کسی این قدر حرف های قشنگ و اساسی و به این گندی جلوی روم نگفته بود!!
خوب تعطیلات تموم شد با این که به نظر من واقعن کم بود!!! استارت چند تا کار مهم و زدم که می تونستم بیشتر روشون کار کنم که تنبلی نذاشت، ولی در مجموع بد نبود. خوب فکر کنم بد نباشه به خاطر بشریت هم که شده این هفته رو مثل آدم برم سر کار و کار کنم و زندگی معمولی داشته باشم با کسی هم بیرون نرم که به کارام برسم.
امیدوارم سال موفقیت آمیزی برای همه باشه و در کنار شادی ها و سختی هاش بتونیم زندگی کنیم و طعم معجزه های خداوند رو بچشیم( این قسمت آخر بیشتر جهت یادآوری برای خودم بود)
راستی فردا کلاس یوگا هم شروع میشه. هیجان زده ام براش.
من برم وسایل فردا رو مرتب کنم کیف و کتاب و سر رسید جدید و ساک ورزش. حس اول مهر و دارم، خوشحالی به اضافه ی کمی دلشوره، انگار از فردا سال تازه داره شروع میشه و من 14 روز خوابیده بودم. همگی موفق باشیم. آمین

نظرات

‏پور پدر گفت…
ای بابا من از جلو موزه اش رد شدم ها!!! از بس خلوت بود فکر کردم تعطیله!!
کلا فیلم ایرانی نهایتا باید تو خونه و رو مبل دیده بشه در غیر این صورت موجب خسران است ( تازه خوب هاشو گفتم!)
فروردین ۱۵, ۱۳۸۸ ۲:۰۰ بعدازظهر
‏امیرحسین گفت…
جالبه. امروز دو تا وبلاگ خوندم یکی گفته سوپراستار بهترین فیلم بوده و یکی بد گفته ازش. چقدر سلیقه ملت مختلفه!
*
من عاشق اینم که یکی من رو دعوت به کله پاچه کنه یه روز صبح و تا خرخره بخوریم! تا حد مرگ!
فروردین ۱۵, ۱۳۸۸ ۵:۰۸ بعدازظهر
‏MisS nc گفت…
بالاخره رفتیو صبحانه خوردی ؟؟
خدا رو شکر.
کچل کردی ما رو .
فروردین ۱۶, ۱۳۸۸ ۱۲:۱۰ بعدازظهر
‏ث.ج گفت…
یک شنبه می خواستم برم سینما، فیلم سوپراستار. همونروز اومدم وبلاگ تو، خللاصه بیخیال سوپراستار شدیم و رفتیم فیلم بیست. ای، با نظر تو موافقم بد نبود، یه جاهاییش لوس بود، همه شخصیتهای فیلم انگار یکی بودن که تکرار شده، بس که به هم شبیه بودن. مردن رئیس تالار هم تو آخر فیلم لوس بود. اما سوژه فیلم رو دوست داشتم و بازیگرها هم خیلی قشنگ بازی می گردند.
;)
فروردین ۲۰, ۱۳۸۸ ۱۰:۱۴ قبل‌ازظهر
ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

- خب خدا بگم این انگلیسار و چی کار کنه که این روزا آدم از صدای عطسه ی خودشم می ترسه، یعنی دیگه حتی نمی تونی بدون ترس و بدون فکر عطسه کنی و فکر کنم همون موقع که بعد از 40 دقیقه تلفن حرف زدن تو کوچه ی خونه ی مادربزرگ ترسیدم، این سرماخوردگیه شروع شد، یه چند روز مبارزه اما بعدش شروع شد. رسماً شنبه ی گذشته فکر میکردم که یکشنبه صبح و نمیبینم، حدود 5روز تو خونه افتادم اما زنده موندم، به قول دوستم خوکی بود؟؟ فک نکنم!(آخه دکتر نرفتم!). مچ نبود با علائمش اما منو خوب انداخت، خب از عوارض و معایب این خونه نشینی براتون بگم که فهمیدم من یکی تحمل زندان انفرادی و ندارم، یعنی به خاطر هیچ چیزی، هیچ دلیلی، هیچ اعتقادی حاضر به تجربش نیستم. دو اینکه وقتی مریضم غیر قابل تحملم (البته میدونستم، صحه گذاری شد)، کسی نباید باهام حرف بزنه. ایمیل، تکست، کتاب ok اما مکالمه اصلاً، یعنی مشکل اینجاست که نمیدونم وقتی کسی باهام حرف میزنه اون صداش چی داره که اذیتم میکنه، موسیقی خوبه ها اما حرف!!! فکرشم نکن، جوک میخوای تعریف کنی پایما، اما لحن صدا که نرمال میشه یا سوالی میشه نمیکشم، وقتی درد دارم هم همینطورم، برای تحمل درد ...
بیشتر بخوانيد
زندگیم شده بازی دمینو (domino). برنامه هامو منظم می کنم، کارهام مشخصه، اما برنامه، برنامه ی شلوغیه. برنامه ی روزانه ام به دیواره که هر کی هم که رد شد دید من خوابم بیاد برنامه رو نگاه کنه اگه وقتشه بیدارم کنه. کارهای روزانه ام شده مثل بازی دمینو. هر یه دمینو یکی از کارهاست: کلاس، کار، کلاس، کتاب، ورزش، غذا، خونه، فیلم، کار....همینطوری این دومینوهای سفید با خال های سیاه رو می چینم و می رم جلو، تو یه ردیف صاف هم نمی چینم، شکل می دم به چیدمان، یه جورایی از بالا مثل پیچ های جاده چالوسه، می ره جلو، زمان می گذره. در ظاهر همه چیز خوبه اما اون وسط ها خسته هم می شم به نظر من من اندازه ی دمینو ها نباید برابر باشه، همشون نباید یه قد باشند اما این "دمینو ست" رو من درست نکردم از کارخونه که اومده این شکلی بوده؛ همه یه اندازه، همه یه قد. گاهی خسته می شم، یکی از دمینوها رو میندازم، اون کارو انجام نمی دم، وقتی می افته می خوره به بغلی، اونم می افته می خوره به بعدی....می ره تا آخر ردیف، شانس بیارم دمینو اولی نزدیک ته ردیف باشه که تعداد دمینوهای افتاده کم باشه...یه کارو که انجام نمی دم برای جبران...
بیشتر بخوانيد

غم قورت داده شده

 چقدر سخته وقتی آدم ناراحته، غمشو بخوره و منطقی باشه، هر کسی حدی از تحمل رو داره و ظرفیت آدم‌ها اصلا قابل مقایسه نیست، چقدر سخته وقتی از دست عزیزترین‌هات ناراحتی، ناراحتی‌های گذشته رو مطرح نکنی و فقط رو موضوع پیش‌آمده تمرکز کنی و ذهنت و احساسات رو در دست بگیری، خیلی سخته
بیشتر بخوانيد