غم قورت داده شده

داشتم می گفتم:
کنسرت همایون: بد نبود.بچه مستقل شده خوب!براش خوشحالم.صداش دیگه خیلی شبیه پدرش نبود.استرس داشت. معلوم بود.البته کنسرت دیگه خیلی خانوادگی بود چند ردیف اول شجریان بزرگ و دوستان و آشنایان اومده بودند.خدا رو شکر اون شبی که ما بودیم برق نرفت.متبسم و فرج پوری خوب بودند اما حدادی رفت" رو نرو" با اون همه کوبه ای.تار متبسم خوب بود دوست داشتم.مثل اینکه هم شاگرد علیزاده بوده هم شاگرد لطفی ولی بهتر از لطفی سازو تو دست می گرفت و اصلن به زیبایی علیزاده ی عزیز ساز رو بغل نمی کنه.بابا بیایین این هندونه رو زور کنین سه تارشو به من بفروشه دیگه.مردم بدون ساز
کنسرت شمس:خوب چرا این قدر شلوغ بازی؟اجرای موسیقی بود یا نمایش یا جلب مشتری؟از انصاف نگذریم تنبور خوبی داشتند و قسمت های اول تنظیمش و ترکیب ساز بندیش خوب بود.قطعه ی "افسانه ی تنبور" بسی زیبا بود.اما امان از وقتی که پورناظری پدر کشید کنار و رنگ تنبور تو قطعات کمرنگ شد و" پاس کاری کوبه ای" شروع شد.سازهای افریقایی رنگارنگ.صد رحمت به کنسرت یانی.
اینا رو نوشتم برای ثبت در تاریخ که وقتی که یه موسیقیدان و منتقد حرفه ای شدم بیام ببینم تو دوران آماتوری نظرم چیا بوده D:
دوستم پرسیده بود از چه جور تعریفی خوشتون میاد.اینم جوابش با یه عالمه تاخیر:
من دو جور تعریف کاملن متفاوت رو دوست دارم:
1.وقتی که انتظار تعریف ندارم اگه یکی ازم تعریف کنه بسی خوشحال می شم.حس می کنم کشف شدم اما یه اعتراف بکنم.هر وقت اینجوری ازم تعریف شده بعدش طلسم میشم و تو همون زمینه ای که ازم تعریف شده گند می زنم.این روزا هم ازم تو کار تعریف شده احتمالن آخرش اخراج می شم.حالا از این به بعد شماها هم ازم یهویی تعریف نکنید تا من این طلسم و از سرم باز کنم D:
2.وقتی احتیاج به روحیه دارم دوست و آشنا و فامیل های نزدیک باید با تعریف هاشون از من بهم روحیه بدن.مثلن اگه موهام و کوتاه کردم اما خیلی خوشم نمیاد از مدلش باید ازم تعریف کنید که :به به چه عالی چه خوشگل.چه مدل مویی.چه بهت میاد!
حالا که فهمیدید من چه جوریم زود بیایید روحیه بدید که: به به چه مدیر خوبی!چقدر کارت درسته تو!فردا چه جلسه ی خوبی برای استادات میذاری تو! D: