غم قورت داده شده

چقدر دلم می خواد یه کنسرت درست حسابی برم.جند شب پیش که خونه ی دایی مهمونی بودیم، برای تست سینمای خانگیش کنسرت یانی اجرای لندن رو گذاشته بود،دیدم چقدر دلم برای موسیقی تنگ شده،برای تحلیلش،برای خوب گوش کردنش،برای دو سال پیش،برای اون جمع دوستانه،برای خودم در اون موقع که چقدر تلاش می کردم با اینکه موسیقی رو مثل بقیه نمی شناختم خودمو به بقیه برسونم...ای روزگار...
شش ماهه اول سال زیاد کنسرت رفتم.ولی هیچ کدوم واقعن به نظرم شاهکار نبودند.حتی کنسرت شجریان.یادم نیست راجع به شجریان نوشتم یا نه اما آخر کنسرت شجریان با خودم تصمیم گرفتم حتی اگه خود خدا هم کنسرت داشته باشه بعد از ساعت کاری نرم کنسرت،چون کمر درد گرفته بودم از خستگی،که متاسفانه تصمیمم اصلن عملی نشد.
شهرام ناظری: من تا حالا سه بار کنسرت عمو شهرام و رفتم اما به نظرم فقط کنسرت سعدآبادش خوب بود،کار شده بود.این دفعه وحشتناک بود.یعنی شهرام استاد کنسرت های یهویی و بی برنامست.من عاشق جنس صداشم ولی این دفعه این قدر کارش ضعیف بود که از دستش عصبانیم.این دفعه حتی تحریرهاش اذیتم می کرد.البته به نظرم صدابرداری قضیه خیلی گند بود چون فقط صدای شهرام بود و صدای دف.قسمت دوم کنسرت زد تو خط کردی...بد نبود.اما کلن از پنج بهش 2 می دم.
واقعن دلم برای موسیقی تنگ شده...برم یه کم راجع به موسیقی بخونم و چند تا کار گوش بدم،دوباره میام

پ.ن. ایرادی که نداره من بعد از چند ماه عکس میزم و گذاشتم که؟؟؟بیچاره شدم تا آپ لود شد D: