یادم رفت بگم: لاو یو انسی جونم
آقا چند روز پیش من یهو وبلاگم و باز کردم و بسیار متعجب شدم.دیدم کلی وبلاگم عوض شده.انسی جونم دستت درد نکنه که بعد از چندین ماه که رمزم و بهت دادم یه دستی به سر و روی اینجا کشیدی و مرسی که بهم نگفتی اون چند لحظه تعجب اولش خیلی قشنگ بود.خودت می دونی که لاو یو.شماها هم برید رمزتونو به دختر خاله هاتون بدید که سورپرایز بشید. دو نقطه دی
نظرات
و چه کار قشنگی کرده انسی... بعد از دو ماه بودنش هم به این سوپرایز شدنش می ارزه! خیلی خوشگل شده... مبارکه و دست انسی جون هم درد نکنه! :)
راستی کنسرت رو بگم، برنامه اونشب خیلی جالب بود، یه خواننده اپرای ایتالیایی اومده بود که آهنگ های پاوااراتی رو می خوند.
یه آقای جوون هم امده بود به اسم آقای صادقی که گفتن شاگرد نوری بوده. اما باورت نمی شد مرد به این جوونی همچین صدای داشته باشه، آهنگ "ای ایران" رو از خود نوری قشنگتر اجرا کرد. صدای وفق العاده محکم و نرم و قشنگی داشت. حیف که تو ایران اپرا نداریم، وگرنه می تونست خواننده اپرای قویی بشه.
اما می دونی، در مجموع حال و هوای برنامه مثل پارسال نبود، چکنواریان سعی می کرد شاد کنه محیط رو، اما خودش هم شور و حال پارسال رو نداشت.
ما هم که یه گوشی موبایل تو آنتراک گم کردیم و حالمون گرفته شد.
راستی؟ برنامه 5شنبه چه طور بود؟ خیلی ذوق داشتم که بیام، خیلی دلم سوخت که نتونستم.
راستی، در مورد اینکه می رسی به کار و زندگی و تفریح. آره می تونی. می دونی؟ هنوز عادت نکردی به این برنامه کاری، یه کم که بگذره، یاد می گیری که همه برنامه های جانبی رو هم داشته باشی.
درسته که از لحاظ زمانی هم شاید می تونستی به کنسرتها بری، اما به خاطر تغییر وضعیت کاری، طول می کشه که از لحاظ روحی شرایط جدید رو برای خودت مطلوب کنی. این وضعیتی که می گی کاملآ طبیعیه.
منم وقتی کار تمام وقت رو شورع کردم تا 2-3 ماه این مشکل رو داشتم.
به هر حال، همیشه خوش باشی دوست گلم.